Patron

    Nasz patron Henryk Sienkiewicz

Urodził się 5 maja 1846 roku w Woli Okrzejskiej, a zmarł 15 listopada 1916 r. w Vevey w Szwajcarii. Był polskim powieściopisarzem i publicystą, laureatem Nagrody Nobla w dziedzinie literatury w roku 1905 za całokształt twórczości. Pochodził ze zubożałej rodziny szlacheckiej, pieczętującej się herbem Oszyk. W 1861 roku rodzina Sienkiewicza przeniosła się do Warszawy, gdzie Henryk skończył gimnazjum, najwyższe noty otrzymał z przedmiotów humanistycznych. Nie mógł liczyć na pomoc finansową^ rodziców, więc dziewiętnastoletni Sienkiewicz przyjął posadę guwernera u rodziny Weyherów w Płońsku. W tym czasie zaczęły powstawać jego pierwsze utwory.

Zgodnie z wolą rodziców zdał na wydział lekarski Szkoły Głównej Warszawskiej. Z czasem zrezygnował z tego kierunku, podjął studia prawnicze, a ostatecznie przeniósł się na wydział filologiczno - historyczny. Zdobył dzięki temu gruntowną znajomość literatury i języka staropolskiego.

W 1869 roku debiutował jako dziennikarz w „Przeglądzie Tygodniowym" i „Tygodniku Ilustrowanym". Henryk Sienkiewicz pisał pod pseudonimem Litwos do „Gazety Polskiej" oraz „Niwy".

W 1876 roku wyjechał wraz z aktorką Heleną Modrzejewską oraz grupą znajomych do Stanów Zjednoczonych. W Ameryce dłużej zatrzymuje się w Kalifbrni. Z tego okresu pochodzą „Listy z podróży" drukowane w „Gazecie Polskiej", zyskały sobie szerokie uznanie czytelników. W utworach z tego okresu: „Za chlebem", „Latarnik" autor zwrócił uwagę na sytuację polskich emigrantów.

Do Europy wrócił w 1878 roku. Zatrzymał się w Londynie, a następnie w Paryżu. W 1880 roku rozpoczyna pracę nad powieścią historyczną „Ogniem i mieczem", następnie pojawiły się dwie następne części trylogii „Potop" i „Pan Wołodyjowski". „Trylogia" wyniosła Henryka Sienkiewicza na szczyty popularności i uczyniła z niego najpopularniejszego pisarza polskiego.

W ostatniej dekadzie XIX wieku przystąpił do pracy nad powieścią „Krzyżacy" i „Quo Vadis". Ta ostatnia powieść cieszyła się uznaniem i zrobiła zawrotną karierę w całej Europie. Została przetłumaczona na wiele języków.

W 1900 roku pisarz obchodził swój jubileusz pracy twórczej. Z tej okazji otrzymał od społeczeństwa majątek w Oblęgorku i stworzył tam szkołę dla dzieci. W tym samym roku Uniwersytet Jagielloński przyznał mu tytuł honoris causa.

Henryk Sienkiewicz angażował się szczególnie w sprawy społeczne, opowiadał się przeciwko germanizacji.

W 1905 roku otrzymał Nagrodę Nobla za całokształt pracy literackiej. W przemówieniu wygłoszonym z tej okazji Sienkiewicz mówił, że zaszczyt ten jest szczególnie cenny dla syna Polski. „Głoszono ją umarłą, a oto jeden z tysięcznych dowodów, że żyje". Dodał też: „Głoszono ją podbitą, a oto nowy dowód, że umie zwyciężać".

Po wybuchu I wojny światowej Henryk Sienkiewicz wyjechał do Szwajcarii. Obok Ignacego Jana Paderewskiego był założycielem Szwajcarskiego Komitetu Generalnego Pomocy Ofiarom Wojny w Polsce. W 1924 roku, już w wolnej Polsce, prochy pisarza uroczyście złożono w Warszawie w katedrze św. Jana. Wiele dzieł Henryka Sienkiewicza sfilmowano.